Bezoek aan TUNAS RAJAWALI (Eagle’s Nest Family) / JAVA

TUNAS RAJAWALI  (Eagle’s Nest Family) /  JAVA

Dit kinderhuis bestaat al vele jaren, gemiddeld wonen er rond de 60 kinderen. Velen zijn hier opgegroeid, afgestudeerd en hebben het huis verlaten voor belangrijke banen en om zelf een gezin te stichten. Het huis heeft een team van zo’n 16 vaste werkers voor de dagelijkse verantwoordelijkheden, zoals; chauffeuren, oppas, koken, administratie, organisatie, onderhoud en klusjes aan het complex  etc.

De kinderen komen vanuit allerlei situaties en achtergronden het kinderhuis binnen, van baby tot schoolgaand. Ze ‘vliegen uit’ tot ze zijn afgestudeerd en een baan hebben gevonden. Sommigen blijven of keren terug om te werken in het vaste team.

Naast de studie en opvoeding wordt de kinderen ook geleerd uit de Bijbel te leven, bidden en zingen, net als wij het onze kinderen zouden leren. Zo beseffen ze op een gegeven moment dat het niet zomaar is dat ze zijn opgenomen in het kinderhuis, maar dat het onderdeel is van God’s plan voor hun leven.

De kinderen gaan naar school en hebben hun huiswerk. Ook leren ze samen te werken, elkaar te helpen en zorg te dragen voor een groter geheel zoals hun ‘thuis’ door huishoudelijke taken uit te voeren. Daarnaast is er tussendoor tijd voor ontspanning en vriendschap.

Tunas Rajawali  (Eagle’s Nest Family) is een bijzonder getuigenis van hoe God telkens weer voorziet met provisie  op visie en ‘nood’ door gebed en geloof.

Sinds 2,5 jaar heeft het kinderhuis een permanente locatie gekregen. Vele jaren werden gebouwen gehuurd waar telkens opnieuw het beste van werd gemaakt, zoals het laatste     gebouw in een drukke wijk van Semarang. De staat van dit gebouw was oud en aangetast     door termieten, zo erg dat het op bepaalde gedeeltes zelfs is ingestort.

Volhouden, blijven bidden en danken. Jaren gingen voorbij tot Tunas Rajawali (Eagle’s Nest Family) eindelijk haar eigen ‘thuis’ kon vestigen. De voorzieningen bleven zoals altijd komen; nooit te laat, maar altijd op de juiste tijd. Velen gaven, ook acties werden gehouden om geld in te zamelen. Een voorbeeld daarvan in Nederland is “race voor een wees”, georganiseerd omdat 1 man uit ‘t westen op stond die vondt dat ‘er iets moest worden ondernomen’. De ‘gevers’ waren soms bekend/onbekend, enkelen zelfs anoniem.

Het is zo bijzonder dat ondanks dat er eigenlijk nooit genoeg financiële zekerheid is op de bankrekeningen, er toch elke maand net genoeg is om door te kunnen gaan.         Menselijkerwijs is dit onmogelijk als je de balans zou vergelijken tussen uitgaven en inkomsten, en toch!!!

De leiding waakt over alles aangaande het besturen van het kinderhuis. Het regelen en maatregelen nemen om alles ten gunste van de kinderen veilig en compleet te maken vraagt veel tijd.

We vroegen Kitty wat nu hun vaste maandelijkse kosten zijn.

We stelden ons voor dat sommigen zouden kunnen denken dat het kinderhuis nu gesetteld is.  Er is een eigen complex, maar dit moet net als onze huizen ook onderhouden worden. We zijn onder de indruk van wat daar juist hier in de tropen allemaal voor nodig is/zou zijn. Daarnaast zijn er net als in onze eigen gezinnen doorlopende kosten, alleen is het hier een veelvoud daarvan. Indonesië is hier en daar wat voordeliger, maar ook hier is het leven duurder geworden. De scholen zijn hier in verhouding met Nederland erg duur en de kinderen zitten ook nog eens op private scholen & universiteiten.

Een schets van een aantal uitgaven; het schoolgaan, de gelden hiervoor, uniformen, kleding & schoenen, onderzoeken en tests, verjaardagen, dokter en tandarts, zwemles, eten, elektra, transport, vaste werkers etc.                                                                                                                                                                 Salarissen in Indonesië zijn relatief laag ten opzichte van de kosten van het dagelijkse leven. De werkers van het kinderhuis hebben een bewuste keuze gemaakt om hier te helpen en hun welstand en banen op gegeven, dit tegen de minimale vergoeding van wat iemand in dit land kan verdienen. De maandelijkse vaste lasten van Eagle’s Nest Family zijn tussen de 9000 en 10.000 euro per maand.

Niet alleen binnen het kinderhuis worden kinderen geholpen, de leiding heeft ook enkele contacten met zendelingen op de eilanden en helpt hen zo mogelijk met het opzetten van schooltjes en kinderwerk.

Een kinderhuis als Tunas Rajawali  (Eagle’s Nest Family) is hier in Indonesië een grote uitzondering, je zou kunnen zeggen een voorbeeld.

Bekijken we de schoolcijfers en ijver waar de kinderen van Tunas Rajawali  (Eagle’s Nest Family) werken, dan zien we totaal iets anders dan buiten het kinderhuis wordt gedacht. Deze kinderen hebben net zoveel, zo niet betere kwaliteiten en discipline om iets te willen bereiken in het leven.

Voor ons is het zo speciaal dit mee te mogen maken. Het zet ons en hopelijk ook u, die dit leest en er even tijd voor maakt, weer met beide voeten op de grond. We zien hier hoeveel plezier ze hier met elkaar als ‘ familie’ hebben, alle eindjes aan elkaar knopend.

We concluderen dat we in het “rijke westen” geen enkele reden hebben tot klagen behalve dan dat we struikelen over ons egoïsme wat meer wil dan nodig is.

Zo bedachten we het volgende:

Stel dat we bijvoorbeeld als individu iedere week 1 euro opzij kunnen leggen. Bijvoorbeeld door wat minder lekkers en koffietjes te nuttigen en zo een beetje van ons genot te laten om deze kinderen te kunnen helpen.

Met onze wekelijkse euro zouden we met 1000 mensen iedere maand 4000 euro bij elkaar kunnen brengen!

Met zo’n bedrag zou er al heel wat van de nood voor het kinderhuis opgelost kunnen worden.

Met ietsjes minder veel meer kunnen doen?  Dat moet toch mogelijk zijn? Wie doet er mee?